Λογοτεχνία

Λαχταρω, απο τη Σαρα Κεην

Εγώ θέλω να κοιμάμαι δίπλα σου.

Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου. Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου. Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό. Και να σου δίνω τα ρούχα μου. Και να σου λέω πόσο μ' αρέσουν τα παπούτσια σου. Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο.

ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΤΡΙΒΩ ΤΟ ΣΒΕΡΚΟ ΣΟΥ.

Και να σου φιλάω τα πόδια σου. Και να σου κρατάω το χέρι σου. Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου. Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου.

Και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου. Και να γελάω με την παράνοιά σου. Και να σου δίνω κασέτες που δε θα τις ακούς. Και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες. Και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο.

ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΒΓΑΖΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΑΣΑΙ. Και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν. Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα.

Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα. Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο. Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ. Και να μη γελάω με τα αστεία σου.

ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΘΕΛΩ ΤΟ ΠΡΩΙ, αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα. Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου. Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου.

Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου. Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ. Και να τρελαίνομαι όταν αργείς. Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα.

ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΩ ΗΛΙΟΤΡΟΠΙΑ. Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός. Και να ’μαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο. Και να ’μαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς. Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου.

Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή. Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου. Και να νιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου. Και να τρομάζω όταν θυμώνεις. Και το ένα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο.

ΚΑΙ ΝΑ Σ’ ΑΓΚΑΛΙΑΖΩ ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΙΑΝΕΙ ΑΓΩΝΙΑ. Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς. Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω. Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω. Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι.

Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου. Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες. Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δε μου τις παίρνεις, Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς.

ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΟΤΑΝ ΛΕΣ ΟΤΙ ΣΕ ΑΠΟΡΡΙΠΤΩ. Και ν’ αναρωτιέμαι πώς σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω. Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι, αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι. Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε.

Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δε με πιστεύεις. Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μη μπορώ να το βάλω σε λόγια.

ΚΑΙ ΝΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΑΡΩ ΕΝΑ ΓΑΤΑΚΙ ΠΟΥ ΘΑ ΤΟ ΖΗΛΕΥΩ, γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα. Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις. Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω.

Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι. Αλλά εγώ να σ’ το λέω και να σ’ το ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά, εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα.

ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΙΓΥΡΙΖΩ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗ ΝΙΩΘΩ ΑΔΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ. Και να θέλω ό,τι θέλεις. Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής. Και να σου μιλάω για ό,τι χειρότερο έχω μέσα μου.

Και να προσπαθώ να σου δίνω ό,τι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο. Και να σου λέω την αλήθεια, αν και κατά βάθος δε θέλω Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής, γιατί ξέρω πως το προτιμάς.

ΚΑΙ ΝΑ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΟΛΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ και ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ τη ζωή σου. Και να ξεχνάω ποιος είμαι. Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί.

Και κάπως, με κάποιον τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο τον ακάθεκτο, τον ακατάλυτο, τον ακατάσβεστο, το μεταρσιωτικό, τον ψυχαναληπτικό, τον άνευ όρων, τον τα πάντα πληρούντα, το δίχως τέλος και δίχως αρχή, Έρωτά μου για σένα.

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.

Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,

Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου, Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,

Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,

Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,

Και να σου φιλάω τα πόδια σου,

Και να σου κρατάω το χέρι σου,

Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,

Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,

Και να γελάω με την παράνοια σου,

Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,

Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,

Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,

Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,

Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,

Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.

Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.

Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,

Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,

Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,

Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,

Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,

Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,

Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,

Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,

Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,

Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή.

Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,

Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,

Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,

Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,

Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,

Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,

Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,

Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,

Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,

Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,

Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,

Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,

Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,

Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,

Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,

Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,

Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε,

Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,

Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,

Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,

Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,

Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,

Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,

Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,

Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,

Και να θέλω ότι θέλεις,

Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,

Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,

Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο

Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,

Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου,

Και να ξεχνάω ποιος είμαι, Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,

Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο

Τον ακάθεκτο

Τον ακατάλυτο

Τον ακατάσβεστο

Τον μεταρσιωτικό

Τον ψυχαναληπτικό

Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα,

τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,

ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Σάρα Κέην 
H Σάρα Κέιν (3 Φεβρουαρίου 1971-20 Φεβρουαρίου 1999) γεννήθηκε στο Brentwood του Έσσεξ. Σπούδασε θέατρο στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα συγγραφής θεατρικών έργων του πανεπιστημίου του Μπέρμινγχαμ.

Τα έργα της ασχολούνται με την αγάπη, τη σεξουαλική επιθυμία, τον πόνο, τα ψυχικά, αλλά και σωματικά βασανιστήρια και το θάνατο.

Το πρώτο της θεατρικό έργο, Blasted, ανέβηκε το 1995 στο μικρό θέατρο Royal Court Upstairs, προκαλώντας σκάνδαλο σε κοινό και κριτικούς, εξαιτίας του περιεχομένου ωμής βίας και κανιβαλισμού.

Το Crave (Λαχταρώ) είναι το ένα ερωτικό ποίημα της Σάρα Κέιν, απόσπασμα από τον ομότιτλο ποιητικό μονόλογο με τον τίτλο Crave που γράφτηκε το 1998. Άλλα έργα της είναι τα: Φαίδρας Έρως (Phaedra’s Love), 1996, Καθαροί, Πια (Cleansed), 1998, Λαχταρώ (Crave), 1998, 4.48 ψύχωση (4.48 Psychosis), 1998.

Η Κέιν υπέφερε από κατάθλιψη και είχε νοσηλευτεί στην ψυχιατρική κλινική Maudsley στο Λονδίνο. Αυτοκτόνησε το Φεβρουάριο του 1999. 

Πηγή:http://www.thessalonikiartsandculture.gr