Λογοτεχνία

7 όμορφα, κλασικά ποιήματα για τον έρωτα

1.Τζόις Μανσούρ (1928-1986)

Άσε με να σ’ αγαπώ
αγαπώ τη γεύση απ’το παχύ σου αίμα

το κρατώ καιρό μέσα στο δίχως δόντια στόμα μου
 
η πυράδα του μου καίει το λαρύγγι
 
αγαπώ τον ιδρώτα σου
μ’αρέσει να χαϊδεύω τις μασχάλες σου
περίρρυτες από χαρά

άσε με να σ’ αγαπώ
άσε με να γλείφω τα κλειστά σου μάτια
άσε με να τα τρυπήσω με τη σουβλερή μου γλώσσα
και τη γούβα τους να γεμίσω με το θριαμβευτικό μου σάλιο

άσε με να σε τυφλώσω.

(Μτφ.: Έκτωρ Κακναβάτος)

2. Ε. Ε. Κάμμινγκς (1894-1962)

Μου αρέσει το σώμα μου όταν είναι με το σώμα

σου. Τόσο που είναι φρέσκο αυτό το πράγμα.

Μύες καλύτεροι, νευρώνες περισσότεροι.
 
μου αρέσει το σώμα σου. μου αρέσει αυτό που κάνει,
μου αρέσουν τα πώς του. μου αρέσει απ' το σώμα σου να νιώθω τη σπονδυλική στήλη και κόκαλα, και την τρεμουλιαστή
 
κρουστο-απαλό τητά του και που εγώ θα το
ξανά και ξανά και ξανά
φιλήσω, μου αρέσει να φιλώ αυτό κι εκείνο σου,

μου αρέσει, αργά να χαϊδεύω το, χνούδι φουντωτό το
γουνάκι ηλεκτρισμένο σου, και τι-ν'-αυτό που βγαίνει
από τη χωρισμένη σάρκα ... Και μάτια μεγάλα ερωτο-ψίχουλα,

και ίσως μου αρέσει το ρίγος
του από κάτω μου εσύ τόσο, που, αλήθεια, φρέσκο πόσο

σε πείσμα του οτιδήποτε

αναπνέει και κινείται, μια κι ο Θάνατος

(με χέρια λευκά μακρύτατα
 
που στρώνουν κάθε ζάρα)
 
ολοσχερώς θα λειάνει τον νου μας
 
-πριν βγω απ' την κάμαρά μου

γυρνώ, και(γέρνοντας

μες στο πρωινό)φιλάω,
 
το μαξιλάρι αυτό, αγάπη μου,
 
όπου τα κεφάλια μας ζούσαν και ήταν.
 
(Μτφ.: Βασίλης Αμανατίδης)

3.Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)

Αγάπη

Κι ήμουν στο σκοτάδι. Κι ήμουν το σκοτάδι.

Και με είδε μια αχτίδα

Δροσούλα το ιλαρό το πρόσωπό της

κι εγώ ήμουν το κατάξερο ασφοδίλι.

Πώς μ’ έσεισε το ξύπνημα μιας νιότης,
 
πώς εγελάσαν τα πικρά μου χείλη!
 
Σάμπως τα μάτια της να μου είπαν ότι

δεν είμαι πλέον ο ναυαγός κι ο μόνος,

κι ελύγισα σαν από τρυφερότη,
 
εγώ που μ’ είχε πέτρα κάνει ο πόνος.

 

4.Μαρία Πολυδούρη (1902-1930)

Μόνο γιατί μ'αγάπησες

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες

στα περασμένα χρόνια.

Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
 
και σε βροχή, σε χιόνια,
 
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ’ αγάπησες.
 Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου

μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,

μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
 
κ’ έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
 μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
 
Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν

με την ψυχή στο βλέμμα,

περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
 
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.
 
Μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες

και στη ματιά σου να περνάη

είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
 
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.
 
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε

γι’ αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.

Σα να μ’ ακολουθούσες όπου πήγαινα,
 
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.
 
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα,

γι’ αυτό η ζωή μου εδόθη.

Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
 
μένα η ζωή πληρώθη.
 
Μόνο γιατί μ’ αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου

μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.

Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
 
Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες

έζησα, να πληθαίνω

τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
 
κ’ έτσι γλυκά πεθαίνω
 
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ’ αγάπησες.
 

5,Οδυσσέας Ελύτης (1911-1996)

Το Μονόγραμμα (απόσπασμα)

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς

Μες στη μέση της θάλασσας
 
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’  ακούς
 
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
 
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
 
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει- ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει –ακούς;
Είμ’εγώ που φωνάζω κι ειμ’ εγώ που κλαίω. Μ’ ακούς
Σ’αγαπώ, σ’αγαπώ, μ’ ακούς

6.Ναζίμ Χικμέτ (1902-1963)

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών

είμαστε μες στο δικό μας κόσμο.

Η πιο όμορφη θάλασσα

είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει.

Τα πιο όμορφα παιδιά
 
δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα.
 
Τις πιο όμορφες μέρες μας
 
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα.
 
Κι αυτό που θέλω να σου πω,

το πιο όμορφο απ' όλα,

δε σ' τό 'χω πει ακόμα.
 
(Μτφ. Γιάννης Ρίτσος)

7. Κωνσταντίνος Καβάφης (1863-1933)

Επέστρεφε

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με—

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
 
κ’ επιθυμία παληά ξαναπερνά στο αίμα·
 
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
 
κ’ αισθάνονται τα χέρια σαν ν’ αγγίζουν πάλι.
 
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,

όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...

Για νάρθουν
Ένα κερί αρκεί. Το φως του το αμυδρό

αρμόζει πιο καλά, θάναι πιο συμπαθές

σαν έρθουν της Aγάπης, σαν έρθουν η Σκιές.
 
Ένα κερί αρκεί. Η κάμαρη απόψι

να μη έχει φως πολύ. Μέσα στην ρέμβην όλως

και την υποβολή, και με το λίγο φως —
 
μέσα στην ρέμβην έτσι θα οραματισθώ
 
για νάρθουν της Aγάπης, για νάρθουν η Σκιές.